Geleneksel ekolojik bilgi, nesilden nesile kültürel transfer yoluyla aktarılan bilginin bir yansımasıdır. Ancak, yerel halkın yer bilgisi kaybolmakta ve bir nesilden diğerine aktarılmamakta; bu nedenle de bir topluluğun kültürel mirası kaybolmaktadır. Oysaki asırlardır gelen bu bilgi değerli olup toprak planlamasında dikkate alınmalıdır. Tecrübeyi, yerli bilgiyi, yerel bilgi sistemlerini ve yerel çevreyi görmezden gelen kalkınma çabalarının genellikle istenilen hedeflere ulaşmadığı bilinen bir gerçektir. Halkın toprak bilgisini anlamak, daha uygun katılımcı tarımsal araştırma programları tasarlama konusunda fikir vermektedir. Aslında, yerel bilginin yönetiminin sürdürülebilir kalkınma programlarının yönetiminde önemli ve değerli bir girdi sunduğu söylenebilir. Bu bağlamda, bu çalışmanın amacı; toprak sınıflaması, toprak kullanımı, ve toprak koruması ile ilgili halk bilgisini araştırmak ve halk bilgisini haritalamaktır. Bu amaçla, Dikili'nin Kabakum mahallesinden 40 yaş ve üzeri çiftçilerle yarı yapılandırılmış görüşme yapılmıştır. Görüşmelerden çıkan mekânsal bilgiler bilişsel haritalar yardımıyla konumlandırılmış ve Coğrafi Bilgi Sistemleri teknolojileri kullanılarak haritalanmıştır. Halk toprağı rengi ve dokusuna göre sınıflandırmış ve özellikle eşsiz ve belirgin özelliklere sahip topraklar ile peyzajlar için özel isimler atamıştır. Elde edilen haritaların bir sonucu olarak, halk bilgisinin toprak haritalama ve arazi kullanım planlaması için bilimsel yöntemlere değer kattığı düşünülmektedir. Sonuç olarak, kırsal kalkınma projeleri geliştirmek ve doğal kaynakları yönetmek için yerel arazi bilgisinin kullanımı arttırılmalıdır

Traditional ecological knowledge is a reflection of one's knowledge transmitted by cultural transfer from generation to generation. Nevertheless, Local folk land knowledge is disappearing, not passing on to one generation to the next, and therefore leading to a loss of a community’s cultural heritage. However, this knowledge from centuries has value and should be considered in soil planning. It is a known fact that development efforts that ignore experience, indigenous knowledge, local information systems, and the local environment have often not achieved the desired goals. Understanding of knowledge of soil provides insight to design more appropriate participatory agricultural research programs. In fact, it can be said that the management of local knowledge offers an important and valuable input in the management of sustainable development programs. In this context, the aim of this study is to study out the folk knowledge towards soil classification, soil use and soil conservation; and also to map folk knowledge about soil. With this purpose in mind, semi-structured interviews were conducted with farmers aged 40 and over from Kabakum district of Dikili. Spatial information from the interviews was rectified with the help of mental maps and mapped using Geographical Information Systems technologies. Folk had named soils according to soil color and texture but also assign special names for soils and landscapes with unique and distinct characteristics. As a results of obtained maps, it is thought that folk knowledge has added value to scientific methods for soil mapping and land-use planning. Consequently, as a result, the use of local land knowledge needs to be increased to develop rural development projects and manage natural resources.